کنگر فرنگی
گیاهی است پایه و دارای ساقه راست ، شیار دار و به ارتفاع 0.20 و 1.5 متر که منشا اولیه آن در منطقه مدیترانه بوده است ولی امروزه به علت پرورش ، به منظور تغذیه واستفاده های داروئی ، در نواحی مختلف یافت می شود .
کنگر فرنگی ، ریشه ی حجیم و برگهای بسیار بزرگ ، منقسم به قطعات نامنظم ودندانه دار دارد . سطح فوقانی پهنک برگهای آن نیز به رنگ سبز ولی سطح تحتانی آن به علت دارا بودن تازه های سفید رنگ فراوان ، پوشیده از کرک به نظر می رسد .
ترکیبات شیمیایی :
قاعده نهنج کاپیتول های کنگر فرنگی دارای مقدار زیادی اینولین و قسمت گوشتدار براکته های ان دارای اینولاز و برگ آن دارای یک ماده تلخ اسید به نام سیتارین است .
سیتارین از نظر درمانی ، اثرزیاد کننده ترشحات صفرا دارد و از این نظر است که برگ و براکته های آرتیشو ، به عنوان صفرا بر مورد استفاده قرار می گیرد.
خواص درمانی :
کنگر فرنگی علاوه بر اینکه براکته هایش پس از پختن کاپیتول ها به مصرف تغذیه می رسد ، اعضای دیگر آن به علت طعم تلخ و مواد موثری که دارند ، موجب تحریک و افزایش ترشحات صفرا و دفع ادرار می گردند و ازین نظر در بیماری های مربوط به این موضوع می توانند استفاده کنند در حین حال اثری مقوی ، مدر ، مقوی معده ، صفرا بر ، تب بر و ضد رماتیسم دارند و می توان از آنها در اختلالات کبدی نظیر یبوست های ناشی از عدم دفع صفرا ، وجود صفرا در خون ، ورم روده ، پیدایش تخمیرات و مسمومیت های ناشی از عدم دفع مواد از روده ، زردی ، قولنج های کبدی ، سنگهای صفراوی ، افزایش کلسترول خون ، احتقان کبدی ، بیماریهای کبدی ، گرمسیری و غیره استفاده بعمل می آید .مصرف ان در بیماریهای مختلف مانند مرض قند ناشی از نارسائی اعمال کبد ، چاقی ، سردرد های یک طرفه ، کهیر ، آسم نقرس ، سنگ کلیه ، تصلب شرائین ، رماتیسم ، کمی دفع ادرار ، بیماریهای پوست مانند اگزما ، التهاب و ورم پوست بدن و غیره اثر مقید ظاهر می کنند .