زنجبیل
گیاهانی چند ساله و دارای ریزوم غده ای ناهموار و منشعبی است که از آن 3 یا 4 ساقه یکساله به ارتفاع 0.30متر تا یک متر در هر سال خارج می شود بطوری که مجموعأ به گیاه ، ظاهری شبیه نی می بخشد . برگهای آن متناوب ، دراز ، نوک تیز و دارای یک دمبرگ اصلی مشخص ، واقع در بین رگ برگ های فرعی متعدد است . پهنک برگ ان به غلاف بزرگ و شکاف داری منتهی می گردد که قسمت زیادی از ساقه را فرا می گیرد . ساقه گلدار گیاه که مستقیمأ از ریزوم خارج می شوددر نتها به گل های زیبایی ، مجتمع به صورت سنبله ختم می شود که از فلسهای نازک پوشیده می باشد .
زنجبیل : بوی قوی ، معطر و مطبوع دارد . طعمش گرم ،نافذ و سوزانند ه است .
ترکیبات شیمیایی :
زنجبیل دارای 1 تا 3 درصد از اسانسی با بوی کافوری ، مرکب از کامفن راست ، فلاندرن ، سیمن و مقدار کمی ژرانیول ، بورنئول و سیترال است . مقدار اسانس در زنجبیل معمولی ، بیشتر از زنجبیل عاری از پوسته خارجی است . زنجبیل علاوه بر اسانس ، دارای 5 تا8 درصد رزین و موادی با طعم سوزاننده مانند زینژرون و زینژرول است که اولی یک ستن و دومی یک ماده فنلی می باشد.
خواص درمانی :
زنجبیل دارا ی اثر نیرو دهنده ، مقوی معده ، بادشکن و ضد اسکوربوت است و اگر بر روی پوست بدن مالش داده شود ، ایجاد تحریک و قرمزی می کند . اعراب آن را به عنوان محرک قوه باء بکار می رود . زنجبیل از ادویه خوراکی است و استفاده از آن بین همه ملل معمول است . از زنجبیل به عنوان خوش طعم ساختن نان قندی و برخی از اغذیه استفاده بعمی می آید . به علاوه از آن نوعی ابجو تهیه می گردد.